Deze Corona tijd doet meer met me dan ik eerst dacht. Er is enerzijds de praktische kant van de zaak. Al de regels om besmetting tegen te gaan: het thuiswerken, kinderen die niet naar school gaan, sociaal leven op een laag pitje, … En anderzijds heeft het ook impact op mij als mens. Ik voel me uitgedaagd om anders te gaan leven, aan een trager tempo. Tijd heeft ineens een andere betekenis gekregen. Plots is er tijd… En dat gevoel van tijd of van rust, wakkert mijn creativiteit aan.
Vorige week kon ik niet anders dan toegeven aan die zin om creatief bezig te zijn! Dus daar stond ik dan, met mijn penseel in de hand, en het onbeschilderde doek voor me. Een doek dat ik trouwens al 4 maanden in huis had, en dat nog steeds onbeschilderd was! De creativiteit had geborreld, had me enthousiast gemaakt, maar toch blokkeerde er iets in mij. Wat ging ik eigenlijk schilderen? Ik zat volledig terug in mijn hoofd, te denken. Tot ik besloot om het los te laten en gewoon verf op het penseel te doen en te beginnen.
Ik wist niet waar ik zou eindigen met dit schilderij. Ik kende alleen het begin. En dat voelde zo fijn! Het loslaten, het niet moeten, het mogen. Het schilderij groeide vanzelf, vanuit mijn gevoel. De penseelstreken vloeiden op het doek. En als vanzelf kwamen er ook woorden bij het doek, woorden bij het gevoel dat het schilderij mij gaf. En dit allemaal omdat ik het had kunnen loslaten…
Ik ben dus ook dankbaar voor de kansen die deze quarantaine periode mij biedt: de ruimte en tijd voor creativiteit, de les over het loslaten, het mogen en durven delen van mijn ervaring met jullie…
Liefs,
Ilse
Gedicht: ‘Het leven’ (2/4/2020)
Het leven gidst me doorheen de woestijn
Het geeft me kleuren, het geeft me pijn
Het doorboort m’n hart en haalt me neer
Ik zie het als een kans en ik leer
Als een zwarte dolk met een gouden rand
Ik verzet me niet langer en rijk het leven de hand
Foto: Schilderij door Ilse Cretskens met als titel ‘Het leven’ (1/4/2020)
