Gisterenavond ging ik, zoals bijna elke avond, een wandeling maken met m’n hond. Dan trekken we samen naar het natuurdomein in Kiewit – Hasselt. Dat is voor mij altijd een me-time moment. Een moment om tot mezelf en tot rust te komen. Een moment om stress van me af te laten glijden.
De zon begon net onder te gaan. Aan de horizon kleurde de lucht roodoranje, om zo over te gaan naar geel, en uiteindelijk te eindigen in een tint turquoise blauw aan de hemel. Het was prachtig. Ik ben een aantal keren gestopt om te genieten van het uitzicht, om de kleurenpracht in me op te nemen.
Terwijl ik verder wandelde begon er mij één ding harder en harder op te vallen. En dat was de stilte. Ze was anders dan anders. In het natuurdomein is het altijd wel rustig, en quasi stil, maar toch hoor je auto’s in de verte, of muziek, een ambulance, … En nu, nu was het echt stil. Enkel de vogels, die waren luider dan ooit. En ze waren talrijk aanwezig. Ik hoorde zoveel soorten gefluit dat het wel een vogelconcert leek.
Ik vraag me af of ik dit soort stilte nog zal mogen ervaren na deze quarantaine periode. Dus ik geniet er nu extra van, van die oorverdovende stilte.
Liefs,
Ilse
